Vampir Alımları

Kullanıcının isteği üzerine RP silinmiştir.

Bölüm 1

Açıklama:
Dünya 500 yıl önce daha fazla tahrip edilmeye dayanamadı. Gökyüzü daha fazla koruyamadı saflığını ve her şey bir anda ellerinden kaymaya başladı doyumsuz insanların. Önce inanılmaz ve dayanılması güç bir sıcak gösterdi etkisini. Bütün buzullar eridi, su kaynakları buhar oldu. Öyle bir kuraklık yaşandı ki, dünya nüfusunun yüzde yirmi beşi bu sıcakta kuruyup gitti. Bu çağın bitişinde ikinci bir buzul çağı yaşandı ve dünya bu sefer görülmemiş bir soğuk havaya ev sahipliği yaptı. Dayanamayan birçok insan yoklukta yerini alırken savaşa devam edenlerin başına hiç beklemedikleri bir illet geldi. Hastalık öyle yakıcıydı ki ne bir çaresi ne de bir ilacı vardı. Biliyordu herkes, hissediyordu ölümü. Çaresiz çırpınışları sadece hızla insanlıklarını kaybetmelerini sağlıyordu. Damarlarında dolaşan kan onlara can vermektense, daha da öldürüyordu gün be gün. Aldıkları her nefesle delilik biraz daha sarıyordu vücutlarını ölüm kaçınılmazdı. İnsan soyu tükeniyordu. Dünyanın sonu buydu. Kıyamet bu denli uzun ve acımasız bir şekilde üstlerine çöküyordu işte. Fakat geride, ta ilk zamanlarda bütün bu olacakların bir kanıtı olarak dünya üzerine gelen dört ırktan haberleri yoktu aciz insanların. Yaşamlarını onlara veren hava, onları besleyen toprak, berraklığın simgesi su ve hayat olarak bilinen ateş. Hepsi en derinde çok derin bir uykuda, sonun başlangıcını bekliyordu. Dünya da zaman tekerrür edecek ve her şey sıfırlanacaktı. Elementerler bir bir uyanırken insanlar da kuruyup gidiyordu. Irk son bulmuş, geriye yeni  ve hastalıklı yeni ırklar kalıyordu. Dört elementerin iyileştirebileceği ve dengede tutabileceği dört yeni ırk.

İlk önce ateş uyandı olduğu yerden. Dünyanın merkezinden büyük bir patlamayla ortaya attı kendini. Alev kanlılar dünya üzerine düşerken denge yeniden kendine gelmek için çabalıyordu. Ateş ulusu kibirli ve güçlüydü. Yaşamı onlara emanet eden güç, onlara fiziksel harikalıkları ve gücü bahşetmişti. Hanedan göğe yükselirken Vatralılar gelişlerini tüm dünyaya bildirmişlerdi
Ardından su fışkırdı en tepeye. Čistliler  fazlaca beklediklerinin farkına varmışlardı. Zarafet ve bilgelik onlarındı. Güzellikleriyle ve içlerinde akışan yaşamla bu dünyaya en çok yakışan belki de onlardı. Hüzün ve yoksulluktan uzak, mükemmelliklerin olduğu bambaşka bir ırktı onların ki. Şifa belki de onlarındı.
Toprak olduğu yerden yükseldi ve yoktan var etti kendini. Her şeyin anası ve yapıcı olan.  Kamenlılar varlıklarını herkese ilan etmişti. Yaşayan ve ölene. Şimdiye, geçmişe ve geleceğe. Dünya artık onları da ağırlıyordu yaralı bedeninde.  Yaşam ve ölümün efendileri yeniden doğmuştu.
En son hava teşrif etmişti köhne dünyanın varlığına kendi eşsizliğini. Efsane ırk. Kimselere kendilerini göstermeyen ve güçlerini kendilerine saklayan bir kara delik misali. Gökyüzü onların ve öyle kalacak. Yaşam, ölüm, varlık ve geri kalan her şey yeniden bu gizemli ırkla beraber rayına oturacaktı. Dah, artık her yerdeydi.
Vatra: Kelime anlamı ateş-Croatian dilinden alınmıştır.- Dah: Kelime anlamı nefes.-Croatian dilinden alınmıştır.
Čist: Kelime anlamı saftır.-Croatian dilinden alınmıştır. Kamen: Kelime anlamı taş.-Croatian dilinden alınmıştır.

Bölüm 2

Hastalık:
Kan darbe alıyor, daha fazla saflığını koruyamıyordu. Yaşam ve ölüm arasındaki ince çizgi kalkmış herkesi ölüme ve karanlığa hapsediyordu. Kurtuluş ve ümit yok denecek kadar uzak bir ihtimale bağlıydı. Mucize ise beklenmedik. Yeni ırkalar ortaya çıkarken deliliğin bütün vücutlarını ele geçirdiğini yavaştan hissediyordu insanlar. Onlar artık insan bile değillerdi. En azından bundan eminlerdi. Önceden yan komşusu olan adamı yeme iç güdüsüyle boğuşan yaratıklardı sadece. İnsanlık içlerinde bir yerde acı içerisinde kıvranırken onlar ölüme daha yakın olanı seçtiler. Belki de zorunda bırakıldılar.

İnsanlar kendilerini tek tek hastalığa terk ederken,  dünya dörde ayrıldı. Bedenlerinden kopup giden gerçekliğe inat yaşama tutunma çabasıydı onlarınki. Fakat hastalık acımasızdı. Belki de intikamını böyle alıyordu doğa. İlk kendini gösteren kan bozukluğu, dehşete ve ölüme sürükleyen bir birleşimdi. Diğerlerini geride bırakıyordu bu yeni birleşim. İçgüdüler ve güç hiç bu kadar dorukta olmamıştı. Şehvet ve istek, bunlar hayatın tamamını oluşturur gibiydiler. Durdurulması imkansız bir bomba gibi git gide çoğalıyordu. Ölüm, dehşet ve en önemlisi kan. Kan öylesine güçlü bir istekti ki önüne geçilmiyordu. Ölüm yakındı. Ya da öldürmek mi? Tek bildikleri ve istedikleri şey sonsuz bir beslenmeydi. Ki öylede yaptılar.  Çocukları, masum insanları, katilleri herkesi öldürdüler neredeyse. Güçlerinin ve zamanın izin verdiği kadarıyla.  Taa ki ateş ortaya çıkana kadar. İşte o zaman gerileyebildi biraz vampirizim. Tamamıyla asla bitmeyeceğini içten içe herkes biliyordu fakat bir umuttu ellerinde kapana kısılmış. Vatra, kibirli ama bir o kadar güçlü olanlar. Yeryüzünde var oldukları müddetçe onlara verilen görevi büyük bir ustalık ve sessizlik içerisinde yerine getireceklerdi.  

Ardı ardına kesilmeyen bu ölümlerden sonra bir darbe daha onları ele geçirirken tohumları atılmış ikinci hastalık dünya sahnesine attı kendini. Değişim işten bile değildi. Kan ve öldürme şehvetiyle birlikte biraz daha güçlenen ikinci hastalık ortaya çıktığında geriye kalan masum insanlar için zor zamanlar ufukta gözükmüştü. Her dolunayla birlikte değişen bu ölüm makineleri öldürmenin ve acının bilincine yavaş yavaş varırken açlık onları da sarıyordu. Önüne geçilmez istekleri karşısında bedenleri daha fazla bekleyemiyordu. Kendilerini diğerlerinden ayırıp gerçeklikten soyutlarken, onlardan olmayan herkes birer avdı sadece.  Su ulusu bir bir ortaya çıkarken bütün bu olanların farkındaydı. Üstünlük belliydi. Güçlü olan onlardı. Kibir değildi yaşadıkları. Haklı bir üstünlüktü sadece.  Ama ölüm çok fazlaydı. Su halkı güçlerini kurt adamlar üzerinde kullanırken çekimser davranmamışlardı. Onlara zeka bahşetmişlerdi. Dönüşümleri sürekli olacaktı fakat bilinçlerini kaybetmeyeceklerdi. Pişmanlık onlara göre değildi nede olsa. Bu savaşta en son isteyecekleri şeydi aptallık.

Üçüncü hastalık tüm bu olanlara daha fazla dayanamayan topraktan geldi. Acı kaçınılmazdı ama ya düzenbazlık? İşte akılları karıştıran şey buydu. Hastalık doğduğunda ortalık biraz daha karışacaktı bu kabullenilmişti. Fakat kimse bunu yaşayamadan bilemezdi. Vücutları değişirken hastalıklı insanların gerçeklik artık uzanamayacakları bir hayaldi. Beyinleri bu hastalığın görüleriyle dolup taşarken delilik vaz geçilmez bir sondu. Fakat Toprak ulusu buna izin vermedi. Kendinden gelen bu hastalığın utancıyla sahiplendi bu hasarlı insanları. Onlara irade bahşetti. Belki en uysal ırk onlardı. Ve yahut görüntü çok mu yanıltıcıydı? Toprak halkının bahşettiği iradeyle birlikte istedikleri zaman istedikleri hayvana dönüşebilen bu yeni ırka şekil değiştirenler dendi. Kimse onlara güvenmezdi doğru dürüst. Korkulan başa gelmişti. Zaten sallantıda olan bu kahpe dünyaya bir de güvensizlik hakim olmuştu. Savaş hiç bu kadar kızışmamıştı.

Ve geriye kalan insanlar. Vah zavallılar. Son hastalık dalgası geride bıraktıklarından da berbattı. Soludukları hava bile işlerini bitirmek için uğraşırken ne yapabilirlerdi ki? Geriye kalan insan ırkı dünya üzerinde yaşanmış en berbat hastalıkların karışımı olan bir karma hastalığa tutuldular. Veba, aids, kanser, verem ve akla gelebilecek en nefret edilesi hastalıklar. Vücutlarını bir bir ele geçirirken son onlar için bir hediyeydi. Fakat Hava ulusu atık saklanmaktan bıkmıştı. Dünya üzerine düştükleri an şifalarını dağıttılar bu muhtaç insanlara. Fakat bir sorun vardı. Kimse artık eskisi gibi olamayacaktı. Geçmiş çöpe atılmıştı ve ellerinde artık yeni ırkalar vardı. Özel insanlarda sahneye çıkmıştı işte.  Her birine hastalıktan sonra bahşedilen özel yeteneklerle, bu gizemli dünyaya onlarda hakim olmuştu. Hava ulusu işini her zamanki gibi kimseye belli etmeden yapmıştı. Sinsi ve becerikli. Peki şimdi ne olacaktı? Savaş mı, barış mı? Ölüm mü, yaşam mı?


Hikaye:
-Sırasıyla Aidan; Vampir, Andre; Kurt Adam, Paradise; Şekil Değiştiren, Mini; Özel İnsan-
Gece içine çağlayan bir sis bulutu misaliydi. Yaşanmışlıkların hepsi geride kalmış ve utançlarla doluydu. Güçsüz, insani, çelimsiz. Dudaklarına dağlayan hayat damarlarına vururken, biraz daha göğe yükseliyordu sanki. İnsanlığı tümüyle geride kalmış bir pislikti. Nereden bilebilirdi ki yaşamın ona bu bahşedeceklerini? Cehennemi en dibine kadar yaşamıştı. Şimdi kendi cennetini yaratacaktı. İntikamını herkesten ve her şeyden alacaktı. İnsanlığa kurban verdiği duygularından geriye kalan öfke ve nefretle yaşayacaktı. Geride bıraktığı cesetlerin bir önemi yoktu. Krallığının temeli olacaktı bu, şimdi çürümeye yüz tutmuş bedenler.  Yağmur asfaltı ve saçlarını ıslatırken yavaşça dudağında kalan kanı da diliyle esir aldı. Sarı saçlarını geriye atarken gözlerindeki karanlık tekinsizdi.

Bar beklediğinden de kalabalıktı. Irklar bir bir gruplaşmaya başlamış ve arada elle tutulur bir gerginlik vardı. Dudaklarını gölgeleyen sırıtışla birlikte kendini bar sandalyesinin üzerine bıraktı Aidan. Barmenin suratına bakmadan içkisini sipariş etti ve gözlerini gerçekliğe kapadı. Kulaklarına dolan her bir sesle birlikte sanki yaşamı bitirmeye olan açlığını körüklüyordu. Boğazını parçalayıp atan arzuya karşı direnemiyordu. Nefes alış verişleri hızlanırken kendi kendini sakinleştirmek için aklına tek bir kelime gelmiyordu. Birilerinin boğazını parçalamak sanki tüm acılarının sonu olacaktı. Arzu öylesine doruktaydı ki…

Bir anlığına her şey gözlerinde parladı, yerinden kalkıp yanındaki gotik kıza saldırması bir oldu. Kanı öylesine tatlı ve hayat doluydu ki. Vahşet sanki onun için var olmuştu. Ölüm ne zamandan beri bu denli zevk veriyordu zavallı bedenine? Zehri bedene dağıtırken geriden kollarına yapışan güçle irkilerek kendini boşlukta buldu. Gözlerindeki vahşet bilinmez bir duyguya ev sahipliği yapıyordu. Dudaklarından kopan haykırışla birlikte kendini yeniden yağmurlu gecenin altında buldu.  Gerçekliği ve ölümü ayırt edemiyordu. Kulaklarına dolan sesler birbirine karışmıştı. Yokluk bir perde gibi etrafını sardığında gözleri ve ruhu sadece tek bir anı yaşıyordu. Ölümün, insanlığına verdiği tahribatı.

Andre o gece kendine verdiği her sözden bir bir dönmüştü. Aptal bir birliğe hizmet edemiyordu daha fazla. Dünya yeterince dinlemişti savaşın seslerini. Şimdi biraz sessizliğe ihtiyaçları vardı. Fakat artık hiçbir şey normal değildi. Yağmur geceye tecavüz ederken daha ne kadar dayanabilirdi bu anormalliğe beyinleri. Derin bir nefes alıp gökyüzüne dikti gözlerini. Bir ilah, bir kurtarıcı görmek istiyordu. İçten içe kendini yiyip bitirirken dönüşümü en derinde hissediyordu. Kalabalık barın havasız ortamına kendini atarken yükselen kan kokusuyla bütün tüylerinin diken diken olması bir olmuştu. Boynundan bütün bedenine yayılan o bilindik sıcaklığa karşı koyarak vahşetin kaynağına doğru saldırıya geçti. Adamı omuzlarından tutup kaldırırken yerde duran bedene bakmamaya çalışıyordu. Etraftaki akbabalar ne de olsa üşüşecekti başına elementerler gelmeden. Taze kan ve et…
Kendine gelmekte zorlanıyordu. Çok uzun zamandır dudaklarına değmemişti  taze canlı kanı. Vahşet öylesine gerçekti ki. Ya ölecekti ya da öldürecek. Fakat elindeki vampir çocukla ne yapması gerektiğinden emin değildi. Gözlerini onunkilere kitlenirken sanki ötesinde bir şeyler sezmeye çalışıyordu. Kaybolan bir şeyleri. ”Aptalca ve sorumsuz bu hareketin sonucunda canından olabilirsin!” derken neden karşısındaki çocuğu önemsediğini anlamıyordu. Geberip gidebilirdi. Umurunda mıydı sanki? Fakat suratındaki tanıdık ifadeye karşı koyamamıştı. Şuan her ne kadar kalbini söküp atmak istese de karşı koyamıyordu insanlığına. Alaycı bir ses tonu yükselirken kulaklarına kendini biraz geriye çekmişti. ”Bilmem, keyfimin kahyası mısın? İster öldürürüm, ister öldürülürüm.” Dedi ve dişlerini yeniden çıkardı. O sırada barın kapısı yeniden açıldı. İki genç adam da ne olduğunu anlayamadan kendilerini bilinçsizliğin soğuk sularına bıraktı.

O gecede karanlıkların içinden doğan iki kız kardeş vardı. Kaderin yazgılarını ayırdığı ve cezalandırdığı. Gözlerinde kaybettikleri eski umutların ve zamanların bir çizgisi misali. O geceye karanlıktan bir ışık misali mi yoksa son yaşam kırıntılarının parçası misali mi doğdular çözememişlerdi. Kader onlar için bir yol çizmişti çoktan. Razı gelmek ellerinden gelen tek mantıklı şeydi, fakat ne zamandan beri mantıklı hareket ediyordu ki bu dünya üzerindeki canlılar? Soğuk peşlerinde sürüklenirken ölüm uzak bir ihtimaldi gölgelerle sarılmış bedenlerine. Yaşamaya ant içmiş iki ruhun ıstırabını yaşamayacaklardı. Şimdiye değin zaten bir sürü acı çekmişti bedenleri ve ruhları.
Nefeslerini yavaşça düzeltmeye çalışırken yaşamaktı cazip olan. Ayakları altında ezilen ıslak topraktan güç alarak kaçıyorlardı. Birbirlerinin elini sıkıca tutmuş, sanki yaşama bağlanıyorlardı. Asfalt yola adım attıklarında bir an neye uğradıklarını şaşırdılar. Önlerinde iki yol vardı. Geceye yükselen ışıkların altındaki bara kendilerini atarlarken, nasıl bir curcunaya girdiklerini anlayamamışlardı.
Yerde yatan bir ölüm selinin üzerine çullanmış akbabalar misali pislik ölüm sömürenler vardı.  Mini, Paradise’in elini biraz daha sıktı ve yavaşça geriledi. Burunlarına dolan bela kokusunu alabiliyorlardı. Fakat yaşamak cazip olandı, öyle değil mi…
İnsanların üzerinden atlayarak arka kapıya yavaşça yönelmek için harekete geçtikleri sırada içeri dolan soğuk havayla bir anlığına irkildiler. Geriye bakma aptallığını yapamazlardı. İleriye gitmekse bir cesaretti. Mutlak monarşi bitecekti. En azından artık ölümle yaşam arasındaki ince farkı görebileceklerdi. Arka kapıya koşmadan önce birbirlerinin gözüne hızlı ama anlamlı bir bakış attıktan sonra içlerinde kopan korkuyla kendilerini dışarı attılar. Vücutları adrenalinin esiri olmuş gibiydi. Önlerinde duran iki adama doğru süratle koşarken çığlıklar artlarından yükseliyordu. Mini, Paradise’a dönüp sessiz bir fısıltı şeklinde  “Özür dilerim…” dedi ve onun da elinden yakalayarak zamanda bir kapı açtı. Gece yerini bilinçsiz bir soğuğa bırakırken kendilerini neye sürüklediklerini bilmiyorlardı. Yanlarındaki iki adamdan hele ki hiç haberleri yoktu.

Yokluk var olan zamana yakışmayan bir karanlık lekeydi. Yaşamak, en uçlarda yaşamak, en bilinmeyen mutluluktu. Unutulmuş bir kahkahanın esiriydi bilinmez bütün ruhlar. Özlemle yanıp kavuşan ve gerçekte hiç var olmamış, olmayacak. Zaman kavramı aslında hiç yoktu. Zaman sadece bir anlamdan ibaretti bedenlerine. Zaman sadece vurup geçen bir düşünce seliydi.

Ciğerlerine dolan temiz havaya şaşkındı bu dört beden. Asırlardır var olmamış bir gerçeklik temeliydi. Rüyalarında bile yaşayamadıkları bir hayalden ibaretti belki de. Hiç bilmedikleri ve görmedikleri…
Aidan kendine gelen ilk kişi olmuştu. Ateşin gücünü içinde hissediyordu fakat bu bilinmeyen ve uzak bir ihtimaldi kendine. Ateş onu terk edeli sanki asırlar oluyordu. Yada onun terk etmesini isteyeli. Anlam veremiyordu şuan varlığa ve gerçekliğe. Sanki bir yokluk denizinde sürükleniyordu. Yerden kalkarken yanında yatan dört beden dikkatini çekti. Hepsinin boyunlarında farklı ırkların armaları vardı. Dağlanmıştı hepsi onun gibi. İnsanlıklarını kaybettikten sonra insani her haklarını da kaybetmişlerdi. Hepsi birer hayvan gibi damgalanmıştı. Yerde yatan adama şöyle bir baktı ve yavaşça tekmeleyerek kendine gelmesini sağlamaya çalıştı. Bulunduğu durumda gururunu bir kenara bırakabilirdi. Çekinerek derin bir nefes aldı ve hafifçe eğilerek adamı sırt üstü döndürdü.  ” Adamım, şuan inan bana bayılmanın sırası değil.” Dedi ve biraz daha sarstı. Andre nihayet gözlerini aralarken karşılaşacağı son yüze sahip vampire hayretle bakıyordu. Tozlu zeminden bedenini kaldırmaya çalışırken olanları idrak etmekte ciddi şekilde zorlanıyordu. Sanki bedeni infilak ediyordu ve o içinde sıkışıp kalmıştı. ”Nasıl bir oyun oynuyorsan beynime, emin ol bunun hesabını sana çok fena soracağım.” DediNe olduğunu hala anlayamıyordu, anlayamadığı gibi uyum da sağlayamıyordu. Sarhoş gibiydi ve dönüşümü içerisinde bir yerlerde hissediyordu. Öfkesi sanki onu esir alıyordu. Aidan yavaşça geriye çekilirken kolunu tuttu sıkıca. ”Bana yaptığın şu şeyi hemen kesmeni istiyorum senden!” Bağırmasına engel olamıyordu. ”Manyak mısın?! Ben bir şey yapmıyorum. Ayrıca zihin kontrol yeteneğim falan da yok. Şuan seninle aynı durumda olduğumu anlayamıyor musun?” Sesi sinirli ve bir o kadar da endişeliydi.
İki genç adam birbirlerinin dürüstlüklerine güvenmeyi seçmeyi kendilerine yediremiyorlardı. Fakat var oldukları şu durumda ellerinde başka ne vardı ki? Yerde yatan diğer iki kıza döndüklerinde çoktan ayaklandıklarını gördüler. Mini yavaşça öne çıkıp neler olduğunu anlatmak için derin bir nefes almıştı ki ardından Paradise çıkıp iki adamla arasına vücudunu perde ederek saniyeler içinde büyük bir ulu kurda dönüştü. Andre’nin en derininden kopup gelen bir kükreme eşliğinde ortaya atılacakken Aidan adamı belinden yakalayıp on adım geriye götürdü. Gözlerindeki öfkeye şahit olabiliyordu fakat bulunduğu durumdan kurtulmak için, acınası bir şekilde bu adama ihtiyacı vardı. ”O kurt sinirlerine hakim olamadığın sürece ne b*k döndüğünü anlayamayacağız. Şimdi sus ve hırçın kızı bana bırak.” Dedi. Ardına döndüğünde kadın yeniden eski haline dönmüştü. Kendinden emin adımlarla yanlarına dönerken sinirini içinde patlamaya hazır bir volkana yönlendiriyordu. Dişleri yavaşça çıkmış olsa da duruşunu bozmamak için bir müdahalede bulunmuyordu. Mini yeniden öne çıkarken Paradise’a sert bir bakış attı. ”Şuan neler olduğunu açıklayamayacağım kadar karmaşık bir hale soktum. Bunun bir parçası olmak zorunda olduğunuz için üzgünüm, fakat peşimizde muhafızlar vardı. O anlık adrenalin ile ne yaptığımı inanın bilmiyordum çok üzgünüm.” Dedi. Aidan biraz daha sinirlenirken öfkeli bir nefes verdi bu bilinmez yere. ”Bize ne yaptığın hakkında bir bilgin yok mu yani…” O sırada boynundaki işarete bir göz atıp "Özel insan?" Dedi aşağılar bir tonda.  O sırada ardında biten Andre’ye yavaşça dönüp baktı. Biraz daha sakin ve kendinde gözüküyordu. Mini yeniden konuşmaya başlarken yavaşça Aidan’a doğru ilerliyordu. Sesi hiç olmadığı kadar yatıştırıcı ama bir o kadar da korku doluydu. ” Bakın inanın burada olmamızı bende seçmezdim. Zaman içerisinde bir yerdeyiz şuan. Tam olarak ne olduğunu öğrendiğimde bizi geri götürebilirim, tabii bir de gücümü yeniden toplamam gerek. Bu arada adım Mini, bu da Paradise. Kız kardeşim.” Andre arkadan kafasını yavaşça uzatırken kendine hakim olmaya çalıştığı her halinden belliydi. Paradise biraz daha Mini’ye yaklaşırken konuşmayı seçmişti; ”Kan emici, bir daha kardeşimle iletişimini bu şekilde yaparsan yemin ediyorum seni kendi dişlerinle deşerim. İnan bunu yaparım.” Sesi tehditkâr olmaktan çıkmış, ölümcül bir tını taşıyordu. O sırada Andre bir kız gibi Aidan’ın arkasında saklanmaktan vaz geçip kendini öne attı. Genç kadın ile burun burunaydılar. ”Nasıl konuşacağına o karar verebilir inan bana. Bu durumda beraber olma mecburiyetini paylaşıyorsak eğer öncelikle olur olmadık dönüşümlerinden vaz geçeceksin.” Cümlelerini bitirdikten sonra yavaşça Mini’ye döndü "Adım Andre. Kurt adam ırkındanım." Dedi ve yavaşça dönüp işaretini gösterdi. Derin bir nefes alıp devam etti. "Bizi buradan çıkarman ne kadar sürer?" Mini sanki bir şeyler yaklaşıyormuş gibi havayı kontrol etti. Ürkek bir benliği vardı belli ki. Yaşadıklarını atlatamamıştı. Paradise’in elinden sıkıca tutup; ”Bilmiyorum, buraya gelmek için çok fazla güç kullandım, bir zaman boşluğundan yararlandım aynı şekilde. Geriye dönmemiz uzun sürebilir.” Aidan sinirli bir şekilde  ”Lanet olsun! Aptalca deneyleriniz veya kaçışlarınız için daha uygun bir yer bulamaz mıydınız?! Aptal insanlar!” Dedi ve ardına dönüp hızlı adımlarla bu yabancı yerde ilerlemeye başladı. Daha önce hiç şahit olmadığı bir insan curcunasının içerisindeydi. Yani gerçekten insan olan insanlar. Şaşkınlığını gizleyemiyordu. Aldığı taze ve leziz kan kokusuna karşı gelmekte zorlanıyordu. Ardına döndüğünde onu dikkatle izleyen kendi zamanının kalıntılarına baktı. Hiçbiri buraya ait değildi. Derin bir nefesin ardından geri dönüp, ”Adım Aidan. Bizi buradan ne kadar çabuk kurtarırsan hayatta kalma şansın aynı şekilde yükselir. Senin içinde geçerli şekil değiştiren.” Dedi ve insanlara geri döndü. Kaybettiklerini taşıyan bu sefillere. İçinde kopan gerçekliğe hakim olamıyordu. Suçu neydi ki?
Paradise bütün hayatını tek bir şey uğruna harcamıştı. Ailesi.  Fakat geriye sadece onlardan tek bir kişi kalması fazlaca ironikti. Kendini onu korumaktan alıkoyamıyordu. Sanki onu da kaybederse bütün bu dünya işleriyle uğraşmak ona daha fazla acı verecekti. Bedenine ve ruhuna gelen bunca zarardan sonra hayata bakış açısı zaten yeterince değişmişti.  Yaşamak için vermişti savaşını. Ölüm bir kere bile olsun aklından geçmemişti. Şimdiyse buna izin vermeyecekti. ”Pekala. Şuan kendimize bir barınak bulmamız gerek ve neler olduğunu öğrenebileceğimiz bir yer. Burada olduğumuzu muhafızlara belli etmeden olabildiğince hızlı hareket etmemiz gerek.” Andre hızlıca kadına dönerek, ”Sürekli muhafızlar diye zırvalayıp duruyorsunuz. Neler olduğunu öğrenmek zorundayız.” Mini gözlerini devirdikten sonra Andre’ye dönerek ”İşleyişi biliyorsun. Başkaldıranlar ve öldürenler toplanır. Elementerlere ve konseye karşı saygını korumalısın bla bla. Direndiğimiz için bizi toplama kampına atmak istiyorlar. Fakat buna izin veremeyecek kadar her şeyin bilincindeyiz. Bu yüzden sızlanmayı kesin ve şuradan uzaklaşalım.” Gece ve gündüz birbirini kovalarken sıkışıp kalmış bedenlerin sesini duyabilecek bir tek gerçeklik yoktu. Yalandan ibaret bir dünyaya atılmış bedenlerden oluşuyorlardı. Günler birbiri peşine kovalarken gerçeklik aslında beklediklerinden yakındı bedenlerine. Onlara her şeyi bahşeden güce karşı gelmek veya ondan kaçmak imkânsızdı. Bu güçlere yapılan en büyük saygısızlık olurdu. Zayıf görmek belki de.
Gök yarılırken içlerine dolan korku değildi, sadece meraktı. Zamanın getireceklerinden korkuyorlardı artık. Yaşamlarını etkileyen bu dönüm noktalarından.
Gökten süzülen her damla ile birlikte yeryüzüne düşen ordulara akıl sır erdiremiyorlardı. Benliklerine çekilen bu savaşa karşı duramıyorlardı. Sanki yüreklerine işlenmiş bir emir gibiydi. Kulaklarına dolan ilaha karşı gelemiyorlardı sanki. ”Zamanın sonunda doğan varlığa itaatsizlik! Gerçek güce karşı gelinmiş bir birlik. Savaş yakındır. Ölüm her yerde.” Mini olduğu yerde sarsılırken yanındakilere hüzünle bakabildi sadece. Aklından “Bu kadar çabuk olmamalıydı.” Diye geçirdi. Zaman içerisinde orada geçen saatlerle buranın saniyeleri arasında fazlaca fark vardı. Bu dünya da kalmak istiyordu. Burada eski zamanın birinde yaşayıp ölmek istiyordu. Ölümü tatmayacaktı. Aidan içinden yükselen ateşe karşı duramıyordu çekiliyordu sanki ırka, yanıyordu ama aynı zamanda yaşamanın da en doruğundaydı. Dudaklarına dolan haykırışa engel olamıyordu. Zamanı gelmişti belki de. Yanındakilere karşı hiçbir sorumluluğu yoktu ama nefreti karşı tarafa idi. Ölümün yakın olduğunu biliyordu. Tarihin tozlu sayfalarında var olmayacağını da biliyordu. En ufak bir yankı dahi yaratamamıştı bu köhne yaşamda. Şimdi baş kaldırsa yapacakları neye yarayacaktı ki? Andre’ye döndüğünde genç kurt adamın çoktan kararını vermiş olduğunu gördü. Başkaldırı onunla başlayacaktı. Kızlar ise zaten sırf bu düşüncelerinden dolayı buraya düşmemişler miydi? İki adım öne çıkarak elementerlerden oluşan muhafızlara döndü. Hepsi dört kişi için mi gelmişti? Komik. ”Ölümün esiri olalı asırlar geçti ama sizin esiriniz olmayacağız! Bize yardım ettiniz ama yardım ettiğiniz kadarını da kendi iç savaşınızda öldürdünüz! Yeter artık size de krallığınıza da koyayım!” Haykırışı yankılanırken delice bir kahkaha seline tutulmuştu. Kafa tutmuştu işte! Tarih yazsa ne olur, yazmasa. O kendini aşmıştı.
Andre arkasından savaş narası atarken karşılarındaki muhafızlar olayı anlayamamışlardı. Paradise ve Andre dönüşümlerini tamamladıklarında Aidan’ın arkasında yerlerini aldılar. Muhafızlardan biri başındaki kaskı çıkarıp birliği bozarak ilerlemeye başladı. O da Aidan’ın yanına gelirken bir anlığına durdu ve ardına dönüp iki orta parmağını da kaldırıp, ”Sisteminizi si*eyim!” Dedi ve kendini ait olduğunu hissettiği yere attı. Muhafızlar bu ani terk edilişe şaşırmışlardı. Aradan yaklaşık on kişi daha aynı şekilde arkalarına gelirken savaş hiç beklenmedik bir şekilde başladı. Bundan sonrasına kimse şahit olamadı. Yokluğun içinde kaybolup giderlerken tarih onları yazmaktan çekinmedi. Tesadüfler dizinin getirdiği gerçeklikten uzaklaşmadı kimse. Bütün bunları anlatabilecek tek bir görgü tanığı vardı. İnsan hayatı son buldu ve bir çözümün olduğunu bildirdi aslında yaşayanlara bu kişi. Her ne olursa olsun, ne pahasına olursa olsun yaşamak ve bunun için savaşmak yapılabilecek tek gerçek ve doğru işti. Zamanın birinde belki de bu savaş hala devam ediyor, bilinen tek şey bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı.

**Okunduktan sonra silinirse çok mutlu olurum, bu kurguyu bir sitede kullanmıştım. Tamamiyle bana aittir. Daha fazla uzatmak istemedim, yarıda kestim ölüme bağlayarak umarım sorun olmaz, zaten fazla uzun oldu ^^

"Doğu kanadının koruması sağlandı efendim, batı kanadında ise Yüzbaşı Jeremiah'a ihtiyacımız var." Endişeli ve aynı zamanda sakin olmayı başaran ince ses kulaklarına ulaşmıyordu. Düşünceleri bir sis gibi dağılırken tekrar gerçek dünyaya döndü. Siyah ve asla şekil bulmayan, dağınık saçlarıyla birbirlerini tamamlayan derin, okyanus mavisi gözlere sahipti. "Efendim?" Hızla bir araya gelen düşünceler beyninde birleşiyordu, ne yapıyordu burada? Savaş, evet savaşmalıydı. "Yüzbaşı Jeremiah benim emrim ile uçuş ekibinin eksiklerini gidermekte. Yüzbaşı Jeremiah'ın batı kanadına geçiş yapacağından şüphen olmasın General Clovis." Clovis anladığını ifade ederek majestelerinin göz teması ile iznini alarak odadan çıktı.

Karanlığın içinde kaybolan tebessümü ile duvara yaslanan yapılı adam sakin ve bir o kadar da öldürücü bir ses ile konuştu. "Fazla kararlısın Brian, eski zamanları mı hatırladın?" Gölgelerin içinden çıkan yüzündeki yakışıklılık pek az erkeğe bahşedilmişti. Yüzündeki alaycı gülümseme ise sadece ona özeldi, tanıdığı eski bir arkadaş gibi. "Bana eski zamanları hatırlamadan geçen bir anını söyle Dean." Alaycı ve onaylayan bir kahkaha atarken adımları büyük odada yankılanıyordu. Kahkaha attıracak kadar eğlenceli bir geçmişleri yoktu, kahkaha attıracak kadar zor bir geçmişleri vardı, birlikte yaşadıkları. "Eski anılar... Beni her zaman geçmişe götürüyor, ama bu şu an bir işe yaramaz. Yanılıyor muyum, eski dostum?" Sesindeki özlem ve acı her şeyi özetliyordu, tüm hayatlarını, ortak yaşadıkları acıları. "Hayır, işe yaramaz. Bunun sebebini zaten biliyorsun." Sesi en az Dean'in sesi kadar sakin ve öldürücü bir tondaydı. Birbirlerine benzemeleri sadece aynı acıları paylaştıklarının kanıtıydı, taşlaşmış iki kalp. "Çünkü son savaşa hazırlanıyoruz ve sen bu dünyaya kusursuz barışı getirmek istiyorsun. Bunun imkansız olduğunu bilerek bu kadar çabalamak... Beni üzüyorsun dostum." Yüzündeki ifade alaycı mıydı, yoksa gerçekten üzüntülü mü? Kim bilirdi, o değişik bir karaktere sahipti. Etraflarını saran kasvetli ortamın kaynağı vahşetti, sözlük anlamı ile savaştı. "Bu konu da yanıldığını belirtmek isterim, bu dünyaya kusursuz barışı getireceğim. Önce bu dünyayı yok edeceğim ve yeni baştan yaratacağım. Biri bunu yapmalı, hayır, bunu sadece ben yapabilirim." Yüzündeki duygulardan arınmış ifade onu tehlikeli kılıyordu, bunu seviyordu. Hayır, aslında kendinden nefret ediyordu. Yaptıklarından da öyle. "Tam da senden beklediğim tavır Brian, işte bu yüzden dünyayı değiştireceğine inanıyorum." Yüzüne yayılmakta olan gülümsemeyi zevkle hissetti, hayır, bu gülümseme değildi. İstese bile gülümseyemezdi. Yüzündeki tek ifade şaşkınlıktı, ona yürekten inanan birileri vardı. Buna ihtiyacı vardı belki de, en büyük düşmanlarını yok ederken. "Bunun için babamı ve ağabeyimi meşe ağacından yapılma kazıktan geçirmeliyim, gerçekten bu kadar emin misin?" Kendine has bir alaycı tavırla yönelttiği sorusu sorulmaya bile değmezdi, onları öldürecekti. İçinde en ufak bir kin veya nefret olmadan, sadece amaçları için canlarını duygusuzca söküp alacaktı onlardan ansızın. Dean'in alaycı kahkahası odada yankılanırken arkadaşının, tek arkadaşının bu tavrına kendisi bile inanamayarak gülümsedi. Gülümsemesini yüzünden atamaması ise başka garip bir durumdu. Dean'in sorgulayan bakışları altında kalırken oturduğu koltuğa biraz daha yaslandı. "Bu işe başladığımız zamanları hatırlıyorum sadece." Dean'in yüzüne nadir yayılan bir ifade ile şaşırmıştı, eskileri hatırlamak belki de bu savaş öncesi onlara gelebilecek en iyi şeydi.

2012
"Sen ve ben! Teke tek bir mücadele!" Karşısında ukalaca sırıtan, altın sarısı saçlara ve derin mavi gözlere sahip olan adam kendinden emin ve rahat görünüyordu. Ordusunun yarısının katledilmesi ona hiçbir endişe vermemişti, karşısındaki ordunun başında olan ve kimliğini açığa çıkarmayan maskeli adamdan korkmadığı gibi. "Ne dediğinin farkında bile değilsin. Ben bir kökenim, maskeli çocuk! Annenin arkasına sığınman gerekir!" Alaycı tavrını eksik etmeksizin etrafında yavaş ve tehditkar adımlar atarken göz temasını bozmamaya dikkat ediyordu. "Sorun güçlü olman da değil. Sorun, beni yenemeyecek kadar aptal olman." Öfkesini dizginleyemeyerek karakterini bir kez daha açığa çıkaran Arthur saldırmaktan başka bir şey düşünmüyordu. İşaret vermesine bile gerek yoktu, plan hazırdı.

Acı içinde yere yığılırken maskeli adam yavaşça elinde tuttuğu parlayan tılsımla ona doğru yaklaştı. Cadıların yerleştirdiği özel büyülü tılsımlardan korunmasını sağlayan tılsım Arthur'a etki etmiyordu, ki bu oldukça eğlenceli bir durumdu. Kısıtlı derece de hareket ederken acınası ve bir o kadar da aptal görünüyordu. Onu acı içinde seyretmek zevkten başka bir şey vermiyordu maskeli adama, Brian'a. "Seni şimdi öldürmeyeceğim." Ceketinin cebinde bulunan beyaz meşe ağacından yontulmuş bir kazık çıkardı, ölüme bir o kadar yakınken korku hissetmemesi mümkün değildi, Arthur'un bile. "Henüz işime yarayabilirsin, sen kullanılabilir bir piyonsun Arthur. Bir piyondan bile daha aşağılıksın, bu yüzden seni hayatta bırakıyorum. Şimdilik." Şok içinde faltaşı gibi açılan gözleri ve hala hareket etmek gibi boş çabalar için kullandığı bedeni kendisi gibi zavallı gözüküyordu. "Kimsin sen?" Maskenin altından yayılan bir kahkaha sadece tehditkarlığını dışa vuruyordu, ne bir duygu, ne de bir hissi. "Bana Zero diyebilirsin. Adamlarım ise Adaletin Savaşçılarıdır, yaratacağım yeni dünya da sen ve baban sadece bir basamak olacaksınız."

Günümüz [2015]
"Demek ağabeyin ile savaş alanındaki ilk karşılaşman, güzel bir anı. Ölümsüz hayatımızda yaşamadığımız kadar olayı sadece üç yıl da yaşadığımıza inanasım gelmiyor." Gerçekten, ne yaşanmıştı ki bu kadar yoğun, bu kadar acı verici? Yaşananları ve hüznü hatırlamak kalbini belki de bin parçaya ayırıyordu, önemli değildi. Bu plan için kalbine ihtiyacı yoktu, tam tersi. Ondan kurtulmalıydı. "Bahsettiğin üç sene boyunca kız kardeşimi görmedim, onu benden aldılar. Bunu en iyi sen biliyorsun Dean." Ağıza alınmayan duygular ve ima edilen kelimeler havada asılı kalmıştı. Dean'in acısını dile getirmesine gerek yoktu. "Bu yüzden bugün o savaş alanına çıkacağım ve onların kıçlarını tekmeleyeceğim." Dean'in kendine has savaş naralarından hoşnut olan Brian neredeyse oraya gelmişti, neredeyse sona ulaşmıştı.


Boş odaya hakim sessizlik yapılı ve sert bir adamı endişe de bırakabilirdi, ama neyin sessizliği? Ölümün mü, yoksa kaybetmenin mi? Karşısındaki büyük televizyon ekranındaki görüntü aniden gelirken korkusu doğrulanmış oldu. Nefes almaya bile ihtiyacı yoktu fakat nefesini tuttuğunu yeni fark ediyordu. "Merhaba baba." Ekrandaki maskenin arkasından çıkan yüzde bir gülümseme vardı, kulaklarına kadar yayılan fakat içinde iyilik barındırmayan bir gülümseme. "Zero!" Şaşkınlığı ile birlikte bir kez daha nefesini tutarken bu kez bunu fark edememişti bile. Öz oğlu aslında Zero idi. "Artık bu isme ihtiyacım yok baba. Ben, Walters ailesinin soylu prensi Brian. Winghtem krallığının Veliaht Prensi Arthur'u öldürerek bu krallık üzerindeki kontrolümü ilan ediyorum, askerlerin bir bir katledildi. Ordundan eser kalmadı, Adaletin Savaşçıları kazandı. Sen ise oğlunun ölümünü izleyerek cezalandırılacaksın. Ölümsüz yaşamın boyunca bunun acısını çekerek zindanlarda çürüyeceksin." Elinde bulunan meşe ağacından yontulma kazığı kavrarken parmaklarının üzerindeki beyazlıklar kırmızıya dönüşüyordu, kanın rengine. "Oğluna söylemek istediğin son sözler nedir?" Yüzünden akan terler ile birlikte konuşamaz hale gelirken o kadar acınası görünüyordu ki, o bunu hak ediyordu. Acınası hallere düşmeyi hak edecek kadar aşağılık. "Yapma! Lütfen." Ağzından çıkan tek kelimeler bunlar olmuştu, iki acınası kelime daha. Mide bulandırıcı. "Hakkını doldurdun. Bunun için üzgünüm, ve bunun için."

Henüz olayların akışını kavrayamadan Arthur'un kalbinden geçirilen kazık vücudunun yanmasına sebep oluyordu. Aynı zaman da kendi vücudunun da. Kalbinin üzerindeki acı onu uyarırcasına sızlıyordu, vücuduna yayılan uyuşukluk hissi. Kralın kalbine giren bir kazık hissi gibi. "Nasıl?" Hırıltılı ve son anlarını yaşayan bir ihtiyar sesi ile konuşuyordu, bir acınasılık daha. "Bu sadece bir video kaydı. Arthur'u dakikalar önce öldürdüm. Senin ölmenin sebebi ise seni öldürmeyeceğim düşüncesine kapılmış olman. Elimdeki üçüncü kazık için bir düşmanımın daha olmaması çok yazık. Cehennemde yanın, bir gün size ben de katılacağım baba."


"Hey, majestelerini öldüren şu kaçak prensi duydun mu?" Kulaktan kulağa dolaşan dedikodular havaya sadece bir gerginlik yayıyordu, ölüm gerginliği. "Aynı zaman da kendilerine Adalet Savaşçıları diyen grubun başındaki Zero imiş." Halkın arasındaki endişe ve korku elle tutulacak düzeydeyken ana yola giren kraliyet aracı ile birlikte son sözler de söylendi. "Diğer ülkelerle şiddet uygulayarak siyaset yapıyormuş, sınırlarımız şimdiden zorbalıkla genişlemiş."

Ana yola giren kraliyet arabasının ihtişamı göz alıcıydı, en büyük etkisi ise içinde bulunan kişinin halka korku ile hükmetmesiydi. Anons edilen ses ile birlikte herkesin içinden geçen korku dalgası daha da fazla artmıştı. "Winghtem Krallığının 99. Kralı, Walters hanedanından Brian!" Dalga dalga yayılan korku ve dehşet halkı susmaya zorluyordu, ya da hayatlarını sevmeye. Kusursuz bir barış, kastettiği şey bu muydu? Uzaktan yakından alakası yoktu. "Adaletin Şovalyeleri'nin idamı için her şey hazır! Lütfen herkes meydanda toplansın!" Özellikle de buraya kadar ona eşlik eden adamlarını sattıktan sonra, krallığın başına geçtiğinde ilk işi otoritesini konuşturarak Adaletin Savaşçılarını idama mahkum etmekti. Peki ya amacı neydi? Kendinden nefret edilmesi mi? Evet, kesinlikle öyleydi, herkes ondan nefret ediyordu. Dünyanın nefret odağı.

Kraliyet arabasının rotasının önünde duran bir engel, güneşin önünde parlayan bir karanlık. Maskesi ile herkese dehşet ve anlamsız bir sevinç katan kişi. Hızla harekete geçen ve muhafızları bir kağıt parçasıymış gibi savuran adam. Önüne gelen herkesi aşabilecek güçteki kişi ve belinden çektiği meşe ağacından yontulma kazığı krala dayayacak cesaretteki adam. "Zero." Sesi soğuk ve dehşet doluydu. Dudağındaki hafif hareketi sadece Zero görebilirdi. "Üçüncü kazığın planda yer alması beni mutlu etti, böyle olmasaydı bu büyük bir ziyan olurdu." Maskenin altındaki eski dostunun istemsiz bir şekilde sırıttığını biliyordu. "Buraya kadar iyi iş çıkardın, ve böyle çılgınca bir plan. Tam senlik, ya da tam tersi. Hiç senlik değil." Alaycı tavrını bir kenara bırakmış, hayatında ilk kez ciddiydi. Bakışlarından anladığı emir kesinlikle doğruydu, plan üzerinde daha fazla tartışmayacaktı. Bu yüzden havayı yaran ve hızla kalbine geçirilen kazığın eşliğinde yüzüne bir gülümseme yayıldı, huzur veren bir gülümseme. "Dünyanın nefreti yok oluyor Dean, gerisi sana kalmış. Sen benim annemin oğlusun, üvey kardeşimsin. Bir kökensin ve asil ailedensin. Zero olarak yönetimi almak sana düşüyor, sen bu ülkeyi şeytandan, yani benden kurtaran kişisin. Seni kabullenecekler ve bütün dünyaya barışı getireceksin. Arthur ve babam. Onlardan sonraki basamak benim, ben sadece dünyanın değişimine öncülük edecek bir basamağım. Benim ölümüm ile dünyadaki nefret yok olacak ve yerini senin getirdiğin barış alacak." Vücuduna yayılan alevler onu daha da çok ısıtıyordu, sanki uzun zamandır beklenen bir yolculuk gibiydi. "Orada Katherine ile birbirinize iyi bakın. Kız kardeşinin öldüğünü biliyorum, sen bu dünyayı onun için değiştirmeye karar verdin. O ölmüş olmasaydı kendini asla feda etmezdin, ya da onu kurtarmamış olsak." Yüzüne ilk kez sıcak ve belirgin bir gülümseme yayılmıştı Brian'ın. Hayatında yapmadığı şeyleri ölürken yapmak zorundaydı. "Sen Zero'sun. Bunu unutma ve... Sen, Katherine ile sahip olduğumuz tek gerçek kardeşsin." Dean'in maskesinin altındaki yüzünü göremiyordu, belki alaycıydı, belki de hala sırıtıyordu. Ama ilk kez onun ne hissettiğinden tam olarak emindi, acı. Maskesinin altındaki gözyaşını hissedebiliyordu. Son sözlerini gözlerinden yaş akmadan, huzurla söyledi. "Ben; dünyayı yok eden ve dünyayı yeniden yaratan..."