Cadı Alımları

Göğün döktüğü hüzünler kadar yüzünde mest olan birkaç duygusuzluğun esirleştiği tanıdık hatlarıyla yansımasını izlediği kısa sürede sessizce yıldızlardan dökülen naif dileklerin yakarışlarını dinledi. Suskun birkaç duygu gibi, duygusuzlaşmış, bedeninden sökülen bir geçmiş gibi tüm sevdiklerini aldığı için insanların olmayan tanrılarına ettiği dualar gibi değil de tam aksini yapacaktı, sadece sessizce bekleyecek ve eğer bir tanrısı varsa ona da tekrardan duygularını hissettirebilecek tüm sevdiklerini kendine bağışlamasını dileyecekti umutsuzca. İhtişamlı yapının içinde attığı adımları boş ve bir huzurla süslüymüş gibi görünse de sadece arkada duyulan ince bestelerin üzerinden teğet geçen yaşanmışlıkların eseriydi sadece. Üzerinde süzülen beyaz ipek teninde kayarken, saçlarını tutsaklaştıran küçük tülden kurtuldu ve açıkta kalan tenine doğru salınmasına izin verdi. Annesinden kalan tek şeydi, güzel dalgaları ve uzun saçları. İrisleriyle dünyayı dondurabilecek kadar soluk mavi gözleri çevresine attığı her bir anıyla beraber tüm acıları uyuşturuyordu acılarıyla. Yüzündeki buruk gülümseme dudaklarını kıvrandırdığın da tüm odayı esir alan gerçekliği yansıtan cama doğru yaslandı, şehrin ışıkları üzerine.  

Eski taş pikabından yükselen melodi teninin üzerinde dolaşıyormuş gibi, ruhuna hitap ediyordu. Kendini ve duygularını tekrardan hissedebildiği tek şeyi bırakamıyordu bir türlü. O kadar çok anısı vardı ki, dile getirilecek o kadar melodi, bedeninin attığı her bir dans ritmi... Tekrardan ona dönüyordu, gündüzün geceye teslim oluşu, ayın yıldızları olmadan hiçbir şey olduğu gibi. Sadece küçük bir mutluluk diye mırıldandı dudakları arasında küçük sözler dalgalanırken geceyi gökyüzünden silmek istedi anılarıyla beraber. Her bir yıldızın altında yazılan günahkâr bedelleri söylerken ona erkeğin sesini işitiyor gibi olmuştu. Ya Lizbeth'in çektiği bedellerin mükafatı ne zaman gelecekti, acıları ne zaman dinecekti? Sessizliğin içinde hapsolmuş gibiydi, karanlık gibi gelen bir aydınlıktaydı, derindeydi, dipteydi ancak güneşin ışıkları her gün tekrardan onun için doğuyordu.  

Adımları usulca ardı ardına sıralanan merdivenlerde atarken, malikanenin ihtişamlı yapısında süslü duran tek sadelik gibi evinin bir parçası olarak hissediyordu kendini. Burası onun için o kadar değerliydi ki, oturduğu, temas ettiği her yer yılların hüznü ve mutluluğuyla harmanlanıyordu. Bir savaş gibiydi, anıların ve tekrardan varoluşun. Olmayan bir geçmişin içinde yaşamak gibi yanlış bir melodinin üzerine kurulmuş beste gibi. Dudaklarına doğru götürdüğü kahvenin kokusu tüm duyularını süslerken, boğazından akan kafeinin vücuduna verdiği direnci hissetti ve kurumuş dudaklarını birbirine bastırdı. Tüm düşünceleri birer birer dağılırken damlaların seremonisi arasında, küçük atımlık ritimler gibi vuran sesi dinledi. Gecenin ölümü arasında sıkışmış cılız zamanın araladığı küçük bir misafir mi? Elindeki bardağı ahşap masanın üzerine yerleştirirken üzerine geçirdiği küçük bir şalla kapıya doğru yürüdü. Adımları da düşünceleri kadar durağanlaştığında sessizce kapının serin yüzeyine yasladığı parmaklarıyla çevirdi özgürlüğe açılan bir yol gibi aralanan kapının ardındaki geceye. Görmek istediği bir yüzü çizmemişti gözlerinin ardında ancak nereden bilebilirdi ki bilinçaltında yatan gerçeği? Çıplak tenine doğru sıçrayan birkaç damla sıcaklığı arasında uzanıyor gibi sakinleştirici ve ona yol gösterici olmasını dilemişti. Sol tarafında tenini saran basınç parmak uçlarına kadar ritmik bir şekilde çevrildiğinde derin bir nefes aldı güçlükle. Ne yapacağını bilmiyor gibi yüzünde kıvrılan güzel dudaklarıyla yüzüne baktı. Beklemiyordum zamanın seni benden çaldığını düşünürken. Zihnindeki tüm düşünceleri bir kenara bırakırken kapıyı daha da araladı içeriye girmesi için. Güzel yüzü duygusuz olmayı beceremiyor gibi, güzel parıltılarının arasına sıkışmış birkaç damlayı uzun kirpikleri arasında sıkıştırdığında yüzünü sarmalayan elmacık kemikleri belirginleşti ve dudakları ince bir kıvrımla dolgunlaştı. Hiçbir şey değişmemişti, hala çok güzeldi sadece gözlerinin ardına sarınan birkaç şey... Adımlarıyla ona rehber oluyormuş gibi büyük salona onu çıkartırken hiçbir şey söylememişti, dudakları kapanmış, soluk borusu tıkanmış gibi hissediyordu. Yüzünü yüzüne çevirdiğinde korktuğu güzel gözleriyle karşılaştı. Huzur gibiydi, ilahi bir güzellik gibi... ''Hasta olacaksın. Bir şeyler getireyim sana.'' Parmakları arasında sıkıştırdığı yün battaniye parmakları arasından taşıp yere doğru asılı kalırken, küçük bir hareketle topladı ve bedenini dikleştirdi. Duyguları alınmış gibiydi gözlerindeki hissizliğin yıkıntıları arasından bakarken. Bir yanda ona hasret kalmış bir ruhu varken, diğer yanda ise gururuyla hareket eden bir bilinmezliğe sahipti. Onu gördüğü ilk anı hatırladığında ömrüne bedel olabilecek kadar güzel gözleriyle karşılaşmıştı, umarsız ve dünyaya meydan okuyormuş gibi yüzlerce kişinin arasında kendini ortaya çıkartmıştı Lizbeth için. Derin bir nefes aldı ve ona doğru uzattı parmakları arasındaki örtüyü, kokusunu alabilirmiş gibi biraz öne doğru eğildi duruşunu dikleştirmeden önce. Sessiz seremoniler gibi karanlığın üzerine kurulu onlarca armoni kuşatırken çevresini, suskunluk esir olmuştu şimdi. Tam karşısındaydı, ona bakmaya bile kıyamazken o kadar yakınındaydı ki... Ne yapacağını bilemiyor gibi sözler kilitlenmiş huzursuzca yerinde kıpırdanmıştı erkek hışımla yerinden kalktığında. Gideceğini düşünmek içinde büyük bir acıya yer verirken derin bir nefes alarak gözlerine baktı onlarca duygu yansıtıyormuş gibi. "Los Angeles artık benim için bir şey ifade etmiyor. Yarın ilk uçakla tekrar Manhattan'a gideceğim. Bir daha geri gelmemek üzere, veda etmeye geldim." Yerinden kalkmaya çalıştı parmaklarını koltuğun köşelerine yaslarken destek almak ister gibi. Gidecek miydi, Lizbeth'i bırakıp gidecek miydi? Dudaklarını aralarken nefes alma ihtiyacı duyuyormuş gibi derin derin nefes aldı. Lizbeth güvenmek istemişti ona, onu sevmek, sadece sevmek istemişti. Uzaktan, sessizce... Onsuz ne yapabilirdi, o olmadan nasıl tamamlanabilirdi bilmiyordu. Sevdikleri olmadan süreceği bir hayat varsa eğer bunu istemeyecekti, korkuyordu, ailesini kaybetmiş ve en sevdiği insanları, şimdi de... Dudakları kapanmış gibi küçük bir hava geçti ses telleri arasından küçük titreşimlerle. Konuşmak istiyordu, gitme demek, belki de sadece gözlerine bakıp diğer tüm fani şeyleri unutmak...  

"Neden birlikte olamıyoruz Lizbeth? Gerçek aşkı, doğru kişiyi beklediğini söylüyorsun. Al işte, aşk karşında. Ama sen ona sırtını dönüyorsun." Kollarını soyut imgelere doğru sallarken gözleri arasında bıraktığı onlarca hislerden bir tanesini daha içine yerleştirirken huzursuzca yerinden kalktı ve ona doğru yaklaşmaya cesaret edemedi. Geç olacaktı biliyordu, eğer o giderse ve ona yetişemezse kendini asla affetmeyecekti ancak gitme de diyemeyecekti. Ruhunun fısıltıları zihnini doldururken ne yapacağını bilemiyordu. Yer, mekan hiçbir şey yoktu o varken, sadece o vardı, sadece onu düşünürdü günler birbirini kovalarken, zaman dolar geceler gündüze karışır ancak yine onunla uyanırdı. Lizbeth'i şimdide kandırıyor olmasını diliyordu, onu bırakacağını bilmek istiyordu ve ondan uzaklaşmasını daha iyi sağlayacaktı ancak gerçekti, gözleri hiçbir zaman yalan olmamış aksini iddia eder gibi güzelliklere bezenmişti. "O kapıdan çıkmamı engelleyecek cümleyi kur da gitmeyeyim. İzin ver, benim olduğunu kanıtlayayım. İzin ver, kalbimin sahibi; sadece söyleyeceksin." Sesi bir tenorun kastratı gibi eşsiz bir güzelliğe sahipti çevresine yayılan melodik tınısıyla. Sözler o kadar güzeldi ki, ölümsüzlüğün bir köşesinde bestelenmiş, bir şairin ellerinde yaşama tutulmuş kadar gerçekçi... İnanılamayacak gibiydi, onun yanında olmak bile bu kadar güzelken duyduğu şeylerin gerçekliğinden şüphelenmesinde bir suç aramıyordu. Çaresizdi onu severken, bunu ona söyleyemediği her bir an, onlar için kendini feda eden her bir zamanın ölümü... Gözlerini gözlerine doğru kaldırırken dolan bakışları parlak bir ifadeyle çevresindekileri yansıtırken yine sessizdi ona doğarken. ''Dave...'' Söyleyemediği her bir söz için üzgünken, ona dokunamadığı her bir anın soğukluğunu hissederken lanetlenmiş gibiydi.  

Umutların sonsuzluğun içine yansıttığı uçsuz bucaksız bir okyanusun serin suları arasında her şeyi unutuyormuş gibi hissettiğinde, sadece sessiz bir aydınlığın çevresini kuşatmasına izin veriyordu. İzin veriyordu ki, alıştığı ve onu mutsuz eden her şeyden bir farkının olmasını diliyordu umarsızca.. Özgür bir göğü paylaşıyordu, yolu da o belirliyor, sonsuzluğunu da. Sadece bilinmezlerin mabedinde sıkışmış kalan ürkek bir ruhun verdiği savaştı, iki ruhun savaşı...   Dudakları mühürlenmiş gibi ne ona bir şeyler söyleyebiliyor, ne de onsuzluğa söyleyebiliyordu. O olmadığında hiç doğmayacakmış gibi gelen güneşine, akmayacak bir zaman ve günlerin geceye karıştığı birbirini yutan zamanlara. Sözler kifayetini yitirir, müzik öldürür ve defalarca diriltirdi sevgisiyle ancak geriye kalan tek şey onun sol tarafına yerleştirdiği küçük atımlık soluklardı. Eğer gidecekse onu da almasını dileyecek, o yokken bir anlamı olmayacaktı kalbinin onun için atması. Bakışlarını erkeğin yüzüne doğru kaldırdığında hiçbir şey hissetmiyormuş gibiydi, bunu ona göstermemek, sessizce sadece kendi dünyasında boğulmak istiyordu kendisine bile acıma duygusunu hissetmiyorken nasıl bir medet umabilirdi ki? Gidişini izlerken göğün süzülen yaşlarından bir yıldız daha ölüyordu, o gidiyordu ve yaşayan her şey soluyordu. Bakışları üzerine doğru çevrildi son bir kez ve gözlerine baktı, gözlerine baktı ve ona dair bir şeyler mırıldandı dudakları ardındaki hisler, önceden olsa bir anlam ifade etmezdi Lizbeth için ancak şimdi... Derin bir nefes aldı ve ona doğru yaklaşan erkeğe baktı gözleri. Adımlarını geriye doğru atarken anlamlandıramadığı, söylemek zorunda olduğu birkaç şey mırıldandı boşluğa doğru. Bir eli yüzünü kavrarken diğer eli de ince beli üzerinde gezindi ve güçsüz bedenini kendine doğru çekti dudaklarına doğru kapanırken. Gözleri bir ağırlıkla kapanırken, parmaklarını sıktı ve sol tarafının haykırışlarına aldırmadan erkeğin kollarından kurtulmak için uğraştı. Neden ondan uzaklaşmak istiyordu, Blackburn gururu muydu yoksa ona karşı hislerinin hiçbir zaman açıklanamayacak bir sır olduğu mu? O kadar güvende hissediyordu ki, güvende ve bilinmezlikteydi, kayboluyor gibi oluyor ve her defasına Dave onu olduğu karanlıktan tekrardan çıkartıyordu. Gözlerini birbirine doğru bastırdı tutamadığı birkaç yaşın irislerinden ayrıldığı faslı hazanda. Bu olmamalıydı, onunla birleşmeleri bu şekilde doğru değildi. Ona inanmadığı her bir anı düşünerek, onsuz olduğu ve onsuz geçirebileceği her bir anı düşünerek kalbini mühürleyen bu mahzun hissi unutabilecek takati yoktu. Dudaklarını dudakları üzerinde bilinmez bir hisse sürdürürken parmaklarını göğsüne yasladı ondan kurtulmak istiyormuş gibi, sessizce, karşı koyamayacağını bildiği büyük bir güce sonraysa kolları iki yanına düştü umutsuzca. İçinde kopan onlarca fırtına, kalbini savuran bir umutsuz parıltı. Ona ulaşmayı, onun olmayı bekleyen bir sonsuzluk... Dudaklarını bırakan öpüşü son bulurken bedenini saran güçlü elleri usulca gevşedi solukları birbirine karışırken. Uzaklaştığını görürken sadece izledi ve gözlerini saran yaşlar hızla yüzünde onlarca buhramlara döküldü. İçinde daha önce hissedemediği bir acı geziniyordu, nefes alamayacağı, hissedemeyeceği kadar büyük. Usulca dizlerinin üzerine düştüğünde çaresizce kalkmaya çalıştı ancak sadece umutsuz bir çırpınışa dönüşmüştü. Taş zemine doğru bedeni düşerken üzerine çöken karanlık yaşanılanları örtemeyecek kadar saydam, onu gizleyebilecek kadar somuttu şimdi.